Vroeg in de ochtend vertrokken we vanuit 't Vat richting Ston Eiland. Jammer genoeg regende het, maar we bleven positief denken. Tijdens onze tussenstop klaarde het weer immers al een beetje op. Toevallig kwamen we daar ook Shera, Sophie en Joren tegen. Drie van onze Belgische vrienden. We aten op deze plaats op het gemak een lekker broodje en reden dan weer verder.
Het eerste wat we deden toen we bij het meer aankwamen, was de prachtige omgeving verkennen. Deze was een beetje spookachtig. Vermits er allemaal dode boomstammen rechtop staan in het water. Het zou zo uit een scène van een griezelfilm kunnen komen.
Al gauw besloten we om onze zwemkleren aan te trekken en een beetje afkoeling in het water te zoeken. Deze had een aangename temperatuur waardoor er van zwemmen niet veel in huis kwam. We ploeterden wat rond in het water en genoten van het uitzicht.
Na het middageten reden we verder richting Brownsberg. De weg hier naartoe was geen lachertje. Alhoewel al het gehobbel erg op onze lachspieren inwerkte. We werden letterlijk van hier naar daar geslingerd door de vele putten in de weg. Af en toe zagen we ook de afgrond gevaarlijk dichterbij komen. Het was een spannende rit!
Beestig Brownsberg
Uiteindelijk kwamen we veilig boven op de berg aan. Daar hoorden we een vreemd geluid. Het waren de brulapen die hoog in de bomen vlakbij ons huisje zaten. Een echt zangspektakel was het niet, maar we verwonderden ons erover hoeveel geluid er wel uit zo'n klein dier kan komen.
Vanuit ons huisje hadden we echter een prachtig uitzicht op het Brokopondomeer. Je kan het bijna niet vastleggen op foto. Hieronder toch een poging:
's Avonds maakten we nog een kleine wandeling door de jungle met als eindbestemming een uitzichtpunt. Helaas werd dit belemmerd door de mist en de gietende regen. Gelukkig kon een lekkere Sotosoep ons opkikkeren. Daarna kropen we lekker vroeg in ons bedje.
20/04: Zwetende lijven
Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben, trokken we onze stapschoenen aan. Van onze gids kregen we een wandelstok. We vroegen ons echter af waarom we deze nodig zouden hebben. "We zijn toch helemaal nog niet zo oud?"
Maar na een tijdje werd duidelijk dat je de berg hier niet op of afgeraakt zonder stok. De gladde weg maakt het stappen extra moeilijk. Onderweg had je wel enkele treden, maar deze waren gemaakt op reuzenformaat.
Tijdens het stappen, gaf de gids uitleg over de planten en de dieren die in de jungle leven. Hierbij kwamen we heel wat te weten. Een grappig feit: Hieronder zie je palmbladeren die onder andere gebruikt worden om Tante Erna te bedekken. Onderweg roken we ook af en toe een sterke, doordringende geur. Deze was afkomstig van brulapen. We zagen hen niet, maar kwamen wel andere kleine aapjes tegen.
Uiteindelijk kwamen we, na veel bloed, zweet en nog net geen tranen,aan bij de Irene waterval. Na deze even bewonderd te hebben, besloten we om opnieuw wat afkoeling te zoeken. Het water was echter ijskoud! Helemaal terug fris stapten we vervolgens stevig bergop naar de andere (Leo)waterval. Deze was echter even mooi.
Tevreden keerden we terug naar ons verblijf. Na een lekkere portie bami en het maken van onze valiezen waren we klaar om terug naar Paramaribo te vertrekken. s' Avonds stapten we nog de laatste energie uit onze benen en eenmaal thuis aangekomen, ploften we in ons bedje neer.
Het was alweer een onvergetelijke trip,
Jungle-knuffels,
Laurine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten