We rusten goed uit en maken ons dan klaar om naar Matapica te vertrekken. Beter bekend als het strand met de zeeschildpadden. Om 10 uur staat onze taxichauffeur Chico vrolijk voor de deur. Nog vlug even Wouter en zijn zus oppikken en dan zijn we helemaal klaar voor.
Na een korte rit stoppen we bij een plaatsje aan de Surinamerivier. Daar nemen we de boot naar de overkant. Onder een gezellig terras brengt een vriendelijke dame ons het plaatselijk gerecht, roti. We eten onze buik vol en daarna is het tijd om onze tocht verder te zetten.
We stappen in een klein bootje en varen door verschillende smalle kreekjes. De tocht is echt prachtig. Ik blijf me verbazen over hoe mooi de natuur hier is. We passeren o.a. een grote vijver met lelie's. Op een smal stuk moeten we even uit de boot stappen om deze via een soort bruggetje naar de andere kant te trekken.
Na ongeveer een half uurtje komen we op Matapica aan. Daar hangen we onze hangmatten op en besluiten we om even van de zon te genieten. De jongens wagen zich aan een duik in het zoute water, terwijl wij op het strand liggen te zonnen. Rond etenstijd keren we terug. Vervolgens ondergaan we een transformatie.
Dichte schoenen, lange broek, trui... het is allemaal heel erg nodig. We merken het al vanaf het moment dat we in ons bootje stappen. We worden namelijk aangevallen door wel honderden muggen die ons bloed maar al te graag lusten. Ze prikken ook echt overal door! Brrr... Snel vertrekken is de enige oplossing voor het steekgevaarte.
De tocht is een echt avontuur. We vangen o.a. onze eerste kaaiman waarbij de vele omstaanders enkele foto's maken van Marc met zo'n beest. Hij staat nu waarschijnlijk op wel tientallen foto's bij onbekenden. Na de fotosessie vaart onze gids verder. We blijven geregeld met onze boot vastzitten in de mangroven of moeten ons bukken voor laaghangende takken. Gelukkig gebeuren er geen ongevallen.
Eenmaal op onze bestemming aangekomen, wandelen we samen met onze gids langs de kust. Deze komt op een bepaald moment naar ons toegestormd. Hij heeft een schildpad gespot, maar we moeten even wachten tot hij begint aan het graven van een put voor de eitjes. We moeten heel stil zijn. Want als deze verstoord wordt, keert hij terug in het water.
Uiteindelijk mogen we de grote lederschildpad van dichtbij bekijken. We zien hoe deze een grote put graaft en vervolgens haar eitjes erin legt. Het camoufleren van de plek duurt erg lang en daarom besluit onze gids om nog naar een andere schildpad op zoek te gaan.
Deze keer gaat het om een soepschildpad. Ze werd jammer genoeg verstoord, waardoor de schildpad op haar terugweg was naar het water. Ook onze andere schildpad zagen we terugkeren naar de Oceaan.
Na deze belevenis moeten we opnieuw de muggen trotseren. Het is echt een hel op het bootje. Onze gids besluit om in het midden van het moeras even te stoppen en een kaaiman te vangen. Wij slaan ondertussen met onze armen in het rond om de muggen weg te houden. Het moet echt een vreemd zicht geweest zijn...Gekke toeristen in het moeras.
Uiteindelijk ontsnappen we en vangt onze gids een kaaiman op een andere plek. Met een extra passagier aan boord keren we terug naar Matapica. Daar mogen we opnieuw de kaaimannen vasthouden. Deze keer zijn hun bekjes wel afgeplakt. Gelukkig....We kunnen naar huis terugkeren met al onze vingers.
We sluiten de dag af met een hapje en en drankje en kruipen vervolgens onze hangmatten in. Ik slaap onverwachts goed...
Uiteindelijk mogen we de grote lederschildpad van dichtbij bekijken. We zien hoe deze een grote put graaft en vervolgens haar eitjes erin legt. Het camoufleren van de plek duurt erg lang en daarom besluit onze gids om nog naar een andere schildpad op zoek te gaan.
Deze keer gaat het om een soepschildpad. Ze werd jammer genoeg verstoord, waardoor de schildpad op haar terugweg was naar het water. Ook onze andere schildpad zagen we terugkeren naar de Oceaan.
Na deze belevenis moeten we opnieuw de muggen trotseren. Het is echt een hel op het bootje. Onze gids besluit om in het midden van het moeras even te stoppen en een kaaiman te vangen. Wij slaan ondertussen met onze armen in het rond om de muggen weg te houden. Het moet echt een vreemd zicht geweest zijn...Gekke toeristen in het moeras.
Uiteindelijk ontsnappen we en vangt onze gids een kaaiman op een andere plek. Met een extra passagier aan boord keren we terug naar Matapica. Daar mogen we opnieuw de kaaimannen vasthouden. Deze keer zijn hun bekjes wel afgeplakt. Gelukkig....We kunnen naar huis terugkeren met al onze vingers.
We sluiten de dag af met een hapje en en drankje en kruipen vervolgens onze hangmatten in. Ik slaap onverwachts goed...
De volgende ochtend is het weer echter totaal omgeslagen. We worden 'overspoeld' door veel wind en tropische regenbuien. Je moet nog maar naar het toilet lopen en je wordt al kletsnat. Ook is er een dode lederschildpad op het strand aangespoeld. Niet alleen wij zijn nieuwsgierig....
Na nog wat uitgerust te hebben, wachten we op onze bootsman. Deze bracht voor ons poncho's mee. We werden omgetoverd tot een soort 'roze clan' met Wouter als hoofdleider in het blauw. Jammer genoeg waren deze olijke pakjes niet helemaal waterbestendig. We komen als nog doorweekt aan.
Er volgt nog één laatste bami en dan terug de boot op en de taxi in. De laatste trip zit er nu definitief op. Maar van één ding ben ik zeker. Ik zal het Surinaamse binnenland nooit vergeten. Hieronder nog enkele sfeerfoto's van Matapica.
X,
Laurine
Na nog wat uitgerust te hebben, wachten we op onze bootsman. Deze bracht voor ons poncho's mee. We werden omgetoverd tot een soort 'roze clan' met Wouter als hoofdleider in het blauw. Jammer genoeg waren deze olijke pakjes niet helemaal waterbestendig. We komen als nog doorweekt aan.
Er volgt nog één laatste bami en dan terug de boot op en de taxi in. De laatste trip zit er nu definitief op. Maar van één ding ben ik zeker. Ik zal het Surinaamse binnenland nooit vergeten. Hieronder nog enkele sfeerfoto's van Matapica.
X,
Laurine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten